Schuilkerk

Verslag Kerkenraad

De Algoede zegene u en allen die u lief zijn. Als inspiratie kijkt en luistert U naar het fenomenale “ Erbarme dich” uit de Mattheus Passion www.youtube.com/watch?v=BBeXF_lnj_M
De oversteek, een ontmoeting op weg naar jezelf. Dat was de opdracht die we meekregen tijdens de dienst in de Schuilkerk, zondag 28 januari jl. Het ging natuurlijk over het doorvertelde verhaal, maar niet, zoals steeds vanuit dezelfde tekstvorm, het verhaal waarin je altijd al geloofde en waarmee je Hem loofde en prees. Voorganger Marloes Meijer uit Wagenberg (Noord-Brabant) geeft er de voorkeur aan die traditie met actualiteit te verbinden door keuzes in liturgie en prediking. En dat gebeurde. Resultaat van een ogenschijnlijk gewone daad: de omkering. Hoe was dat mogelijk? Al luisterend kwam ik de oorzaak op het spoor: wat ik ontdekte was dat niet -zoals steeds- de liturgie het verhaal draagt; deze keer droeg het verhaal de liturgie. Een sterk verhaal, dat natuurlijk wel. Jacob aan Jabbok, omgekeerd en weer overgestoken naar de andere oever. Het verhaal over zo’n tocht maar dan naar jezelf kwam daarmee glashelder uit de liturgie tevoorschijn: je eigen reisverhaal over je tocht richting Gods aangezicht en zijn stem. Je verleden voorbij. Vol met door jouzelf bestemd goeds maar ook met leugens, meestal bestaande uit zelfbedrog en zelfmisleiding. Echt? Zo’n slecht leven leidde je nou toch eigenlijk ook weer niet. Moet je eens kijken hoever je met dit alles tot nu toe al gekomen was! Niet erg ver, blijkt vervolgens uit deze uit omkering voortkomende ontmoeting van Jacob. Hij bleef alleen achter op de oever van de Jabbok, de plek waar vandaan anderen de oversteek al waagden. Op die plek moet hij, met al zijn zelfbedrog dat hem voortdurend op de hielen zit, in het reine zien te komen. Daar begint de worsteling. Hoe kom je juist nu aan die zegen, eentje die je werkelijk verder brengt? ‘Jacob, doe iets’, zegt hij tegen zichzelf. En hij gaat, hij knokt ervoor met wie het ook is, hoelang het ook duurt, desnoods tot aan de ochtend. Toen, zou je bijna zeggen: ‘ging de dag open als een gouden roos’. Die dag begint met een eindstreep, de finish. De prijs voor deze strijd die eindigt in een zege, is de zegen. In die eindstrijd heeft hij zichzelf overwonnen. Je hoort Jacob luisteren. Vervolgens keerde de vraag zich om naar ons: waaruit bestond onze worsteling? De gouden tip hielp: schrijf het maar eens op en leg het neer voor Zijn aangezicht aan de oever van de rivier. Ik schreef: heel mijn leven heb ik God aan één stuk door geprezen. Geprezen tot ik er haast bij neerviel. Er gebeurde van alles, behalve dat ik mij gezegend voelde. Nu zag ik het hopeloze hiervan in. Pas toen ik daarmee ophield, hoorde ik hoe Hij deze overwinning prees, en mij zegende. Toen stak ik het water weer over en ging voor de tweede keer van mijn leven naar het doopvont met mijn tekst. Toch moet ik in al die tijd wel iets vermoed hebben. Ontmoeting Een windvlaag, uit het oosten afgereisd, is geluidloos langs het veld getrokken. Nog hoorde niemand van die tocht. De wind heeft zelf geen klank gezocht. Een boom is stilaan uit zijn kluit gewassen. Niet lang meer of je merkt hem op. Waar blijft de wind, hoe voelt de boom zijn kroon? Daar strijkt de wind neer, rimpelt hem de blaren. Nu hoor je boom en wind die er niet eerder waren. Uit die ontmoeting komen beide voort. Waarheen hij wil daar waait de wind. De boom? Nog even staat hij stil. Pim van Mourik In de leer bij de monnik – deel 3 Iets nieuws is voor ons moderne mensen heel interessant. Vaak denken we dan aan vooruitgang, stilstand is voor ons achteruitgang. In het monastiek leven is dat anders. Het kenmerkt zich door onveranderlijkheid een leven lang. Al eeuwen kiezen monniken voor eenzelfde dagschema met dagelijks terugkerende zeven gebedstijden en vaste werktijden. In het klooster weet men dat dit niet afstompend werkt maar dat het juist ruimte schept. Het vraagt wel ruime tijd om het dagschema in een klooster eigen te maken. Niet iedereen lukt dit in een klooster. Regelmatig haken monniken af. Maar als het lukt wordt de monnik een vrij mens. Hoe gaat dat in zijn werk, onveranderlijkheid een leven lang? Herhaling werkt als een druppel water op een rots. Water dat daarop langere tijd op dezelfde plek valt, zorgt ervoor dat de rots afslijt. Zo ontstaat er meer ruimte. Zo is het ook in het klooster. Waar het Benedictus vooral om gaat is te bidden en te werken. Naast je praktische bezigheden kun je zo ruimte scheppen voor je innerlijk. Wegen ontstaan doordat ze steeds weer hetzelfde pad bewandelen. Het dagschema, de gelezen en de gezongen psalmen, gaan hun hele leven met de monniken mee. Ze komen steeds terug. Dit ritme biedt de monnik houvast. Het is uiterst zinvol om niet verdwalen op hun weg. Dit is ook een wijze les voor ons. Bronvermelding: Erik Galle: In de leer bij de monnik. Bob van der Meulen
Schuilkerk
Verslag Kerkenraad
In de kerkdienst van 30 juni hebben we afscheid genomen van Henny Smit als ouderling. Bij deze gelegenheid werd zij toegesproken door de voorzitter van de kerkenraad, Bert Walhain. Hier volgt de tekst van zijn toespraak. Beste Henny, Na 17 jaar als Kerkenraadslid actief te zijn geweest nemen we vandaag officieel afscheid van je als ambtsdrager van onze Evangelisch Lutherse Kerk Ruim twee jaar geleden gaf je aan dat de jaren gingen tellen, het concentratievermogen terugliep en je graag meer rust wilde creëren in je leven. Door het snelle vertrek van Bob uit de Kerkenraad vond jij echter dat je nog even moest wachten om dit te realiseren. En dat tekent je dan ook direct trouw vasthouden aan structuren en twee tegelijkertijd aftredende Kerkenraadsleden past niet in die structuur. Dus bleef je nog even bij ons in de Kerkenraad. Maar toen kwam daar in de zomer de val tijdens een stadswandeling bij onze zuiderburen. Je brak je enkel en omdat er thuis verder geen dagelijkse back up was volgde er een moeilijk en soms ook eenzame revalidatietraject in Rotterdam. Dat was een zware periode voor je en met veel doorzettingsvermogen is het je gelukt er fysiek een heel eind bovenop te komen. Maar zowel fysiek als mentaal merkte ik aan je dat de oude op het oog altijd onverstoorbare Henny kwetsbaarder was geworden. En daar bleef het niet bij beste Henny. Want het werd herfst en of dat nog niet genoeg gebeurd was raakte je betrokken bij een verkeersongeluk op de snelweg A 15 ter hoogte van Sliedrecht. Gelukkig viel het fysiek gezien allemaal wel mee maar je zelfvertrouwen liep wel een deuk op. Het was duidelijk dat je het geplande afscheid van de Kerkenraad nu niet langer wilde uitstellen. Je bent altijd actief in de Kerkenraad geweest met diverse taken zoals de verhuur van de kerk en de laatste jaren ook als scriba. Je vond de vergaderingen weleens te zakelijk en als het aan jou had gelegen was er meer tijd ingepland voor bezinning. Door de vele agendapunten is daar vaak weinig ruimte voor. De bezinning en dat zal dan ook niemand verbazen vond je wel in de Kloosterweekenden door Bob georganiseerd. Volgens mij ben jij een vaste deelnemer en heb je maar weinig Kloosterweekenden gemist. Uit de Kloosterweekenden is ook nog een mooi verhaal te vertellen. Want wat de meesten van ons waarschijnlijk niet weten is dat jij Henny een bloed fanatiek Oranjefan bent. Overigens hoop ik dat dat na de laatste resultaten nog steeds het geval is. We gaan terug naar 14 juni 2014 WK voetbal. Jullie konden in het klooster de wedstrijd tegen ik meen Spanje niet volgen. Maar in een gezamenlijke kamer waar jullie je biertje of wijntje konden drinken hield Henny de anderen op de hoogte van de tussenstanden. Jouw zoon belde je namelijk bij elk doelpunt op. Het werd 5-1 voor Nederland en het was hierdoor een echt feest in het klooster waar het anders sereen rustig en stil is. Winnen met 5-1 van Spanje dat waren nog eens andere tijden. En van de bezinning zal er die avond niet zoveel terecht zijn gekomen Van mede oud Kerkenraadsleden en Kerkenraadsleden kreeg ik het volgende te horen. Zij is de motor achter de organisatie van de kerk. Een vrouw met een enorme theologische diepgang. Ze vond het belangrijk om ook de landelijke ontwikkelingen in de Lutherse Kerk te volgen. Henny stond altijd klaar als je ze nodig had. Heel betrokken persoon. Een standvastig Kerkenraadslid En als laatste het woord dat meerdere malen terugkomt bij de naam Henny is trouw. En ik onderschrijf al deze mooie worden van harte. Zo vroeg ik je van de week nog of je twee zaterdagen bij de orgelconcertjes van Nico Blom aanwezig kon zijn aangezien door vakanties van mede Kerkenraadsleden was de invulling lastig. En natuurlijk Henny gaf aan dat te willen doen. En nu is het dan toch echt zover en ben je aan de beurt om afscheid te nemen van de Kerkenraad. We hebben je leren kennen als een kritische vasthoudende persoon die soms een probleem vanuit een heel andere perspectief kon benaderen. En toegegeven soms was het ook weleens schakelen voor de andere Kerkenraadsleden tijdens de vergadering maar het leidde er wel toe dat er verschillende inzichten op tafel kwamen. Precies waar een vergadering ook voor bedoeld is. Zelf stuurde je me op de app de volgende woorden: De druk is eraf. Ik voel mij zowel fysiek al mentaal een ander mens dan een jaar geleden maar dat zullen jullie wel begrepen hebben. Daarom ben ik ook wat tekortgeschoten en heb een boel gemist. Ik geloof wel dat er een nieuw elan in de Kerkenraad is gekomen. Des te beter. Beste Henny aan deze woorden valt verder weinig toe te voegen dan dat je ontzettend veel gedaan hebt waar we je dankbaar voor zijn. En dat laatste jaar dat overkomt je gewoon. Dat is pech maar dat laten we hopelijk snel achter ons. Wij wensen jou nu de druk eraf is een relaxed leventje toe. Daar in het verre Dalem Oost en dat je nieuwe appartement en je geloof je ook daadwekelijk in staat stelt om met zo weinig mogelijk zorgen de toekomst in te gaan. Dat er een nieuw mooie periode voor je ligt. Henny bedankt
De Algoede zegene u en allen die u lief zijn.  Als inspiratie kijkt en luistert U                                                naar het fenomenale “ Erbarme dich” uit de Mattheus Passion                          www.youtube.com/watch?v=BBeXF_lnj_M